नाव न ठरलेली एक कादंबरी...

मित्रांनो, सध्या मी एक कादंबरी लिहीतो आहे. पोलिस खाते, राजकीय नेते आणि पत्रकार यांच्या वर्तणुकीवर प्रकाश पडावा अशी या कादंबरीची रचना आहे. या अजून अपूर्ण असलेल्या कादंबरीच्या आठव्या प्रकरणाची सुरूवात तुम्हाला वाचण्यासाठी म्हणून देत अाहे. कशी वाटतेय, अवश्य प्रतिक्रिया द्या....


सकाळी डाेअरबेल वाजवली तेव्हा लोणकरांना जाग आली. त्यांनी सवयीप्रमाणे आधी घड्याळ पाहिले. साडेसात वाजले होते. उठून दार उघडतात तोवर दुसऱ्यांदा बेल वाजली. त्यामुळे त्यांना रात्री अचानक आलेल्या शिरीषची आठवण झाली. आता तो नक्की नसेल, असे मनाशी म्हणत त्यांनी दार उघडलं. समोर अजय होता.

‘काय रे?’ त्यांनी विचारले. अजय काहीच न बोलता रूममध्ये आला आणि त्यानेच दरवाजा बंद करून घेतला.

‘तुमचा फोन सायलेंटवर आहे का सर?’

‘का?’

‘इन्स्पेक्टर गावितांचा माणूस आला होता आत्ता. तुम्ही फोन उचलत नाही आहात असं म्हणत होता.’

काहीही न बोलता लोणकर पलंगाजवळ गेले आणि त्यांनी फोन उचलून पाहिला. सायलेंटवर होता आणि जवळपास ७ मिस्ड काॅल्स िदसत हाेते. इन्सपेक्टर गावितांचेच असावेत असे म्हणत त्यांनी लिस्ट पाहिली. एकाच मोबाईल क्रमांकावरून ते काॅल आले होते; पण गावितांचे नव्हते. त्यांना आश्चर्य वाटले.

‘काय म्हणाला तो माणूस?’ त्यांनी अजयला विचारले.

‘तुम्ही फोन उचलत नाही आहात, असं तो म्हणाला.’

‘बस, एवढंच म्हणाला? आणि तुला कसं ओळखलं त्याने?’ लोणकरांनी अजयला विचारले.

‘मलाही नाही कळालं ते... म्हणजे अचानक माझ्याजवळ आला आणि म्हणाला तुम्ही संपादक साहेबांबरोबर आहात ना? मी हो म्हटलं. मग म्हणाला मी इन्सपेक्टर गावित साहेबांचा माणूस आहे. तुमचे साहेब फोन उचलत नाहीयेत. जाऊन सांगा त्यांना.’

‘पोलिस डिपार्टमेंटमधलाच असेल ना? म्हणजे युनिफाॅर्ममध्ये होता की..’

‘नाही. पोलिस नव्हता तो.’

‘नव्हता? तुला कसं माहिती?’

‘सर, पाच फूट उंचीचा असेल तो. केसही मोठे होते त्याचे. असा माणूस पोलिस कसा असेल?’

अजयचा तर्क बरोबर होता. लोणकरांनी तो नंबर डायल केला. दोन रिंग नंतर लगेच पलिकडून प्रतिसाद आला.

‘हॅलो. साहेब बोलताय ना?’

‘तुम्ही कोण?’

‘ओ साहेब, ऐका. तुमच्यासाठी महत्वाचा निरोप आहे. तुमचा माणूस पोलिसांच्या ताब्यात आलाय.’

‘काय! चेतन पोलिसांना मिळाला?’लोणकरांना आनंदाचा धक्काच बसला होता. त्यांचे हे वाक्य ऐकून अजयही उसळला. अभावितपणे तो लोणकरांच्या जवळ सरकला. पण पलिकडून बोलणाऱ्याला लोणकरांचे मध्येच बोलणे आवडले नाही.

‘साहेब, ओरडू नका. तो पोलिसांना सापडलाय; पण गावित साहेब ते तुम्हाला सांगायचे नाहीत. सर्व पोलिसांनाही त्यांनी तुमचा माणूस सापडल्याची माहिती तुमच्यापर्यंत जाऊ द्यायची नाही असे सक्त आदेश दिले आहेत. म्हटलं तुम्हाला सांगून द्यावं.’

‘तुम्ही कोण आहात? तुम्ही तर गावितांकडूनच बोलताय ना?’ लोणकरांना नेमकं कोण ही माहिती देतयं हे समजत नव्हतं.

‘मी तुमचा सदीच्छावाला आहे असं समजा. बाकी माहिती तुम्ही काढून घ्या’ पलिकडून एवढंच वाक्य आलं आणि फोन बंद झाला. सदिच्छावाला हा शब्द त्यांना खटकला.

‘चेतनसर मिळाले सर?’ अजयने फोन बंद झाल्याचे लक्षात येताच लोणकरांकडे आपली उत्सुकता व्यक्त केली.

‘मला कळत नाहीये, चेतन सापडला म्हणतोय आणि इन्सपेक्टर गावितांनी ही माहिती माझ्यापासून दडवून ठेवायला सांगितली आहे असेही म्हणतोय आणि तरी मला फोन करून सांगताये. काय खरं आहे काय माहिती...’ स्वत:शीच बोलावे तसे लोणकर बोलत होते.

सोफ्यावर बसत त्यांनी अजयला टीव्ही लावायला सांगितले आणि त्यांनी इन्सपेक्टर गावितांचा फोन डायल केला. अजयने न्यूज चॅनल लावले होते. त्यावर सकाळच्या बातम्या सुरू होत्या. गावितांचा फोन बराचवेळ कोणी घेतलाच नाही. अगदी शेवटच्या क्षणी तो उचलला गेला. पलिकडून आवाज आला,

‘जयहिंद. हेड काॅन्स्टेबल नाईक बोलतोय.’

‘हा गावित साहेबांचा फोन आहे ना ?’ लोणकरांनी थेटच प्रश्न केला.

‘आपण कोण बोलताय?’ नाईकांनी तिकडून विचारले.

‘मी त्यांचा मित्र बोलतोय. मला त्यांच्याशी काही महत्वाचे बोलायचे आहे. त्यांना द्या ना फोन’

‘आपलं नाव कळू शकेल का सर? ’

‘मी पाटील बोलतोय मुंबईहून’ लोणकरांनी खोटंच सांगितलं.

‘सर, गावित सर कामात अाहे. ते आता फोन घेऊ शकत नाही.’

‘हॅलो, पण आता कुठे आहेत ते?’ लोणकरांनी गावितांना भेटायला जायची तयारी त्या क्षणी केली.

‘मी सांगू शकत नाही. जयहिंद’ असे म्हणून हेडकाॅन्स्टेबल नाईकांनी फोन कट केला. लोणकरांची अस्वस्थता वाढू लागली होती. त्यांनी अजयला पोलिस ठाण्यात जाऊन गावित तिथे आहेत का, याची माहिती काढायला सांगितले. अजय जाताच त्यांनी तोंड धुतले आणि काऊंटरवर फोन करून चहाची आॅर्डर दिली.

टीव्हीवरच्या बातम्यांमध्ये दम नव्हता. या प्रकरणाचा काही मागमूसही त्या बातम्यांमध्ये नव्हता. अजयच्या फोनची वाट पाहाण्याशिवाय पर्याय नव्हता.

चेतन सापडला असेल तर गावित आपल्यापासून का लपवताय? उलट सर्वात आधी त्यांनी आपल्याला फोन करून माहिती द्यायला हवी होती. या शोधकार्यात आपलीच तर त्यांना सर्वात मोठी मदत झाली होती. अजयला त्याचा जुना िमत्र भेटला काय, त्याने त्याच्याकडे आलेल्या किडनॅपर टोळीच्या माणसाविषयी अजयला हिंट दिली काय, आपण गावितांना ती माहिती देण्यासाठी अजयला विश्वासात घेतले काय आणि चेतनपर्यंत पोहोचणे गािवतांना शक्य झाले काय.  सारे एकाच सुत्रात बांधले गेले आहे; पण गावित आता आपल्यापासूनच माहिती का लपवित असतील? की तो फोन फसवा होता आणि चेतन सापडलेलाच नाही पोलिसांना? पण मग अशी खोटी माहिती देण्यामागे त्या व्यक्तीचा तरी काय हेतू असू शकतो? खोटी माहिती देऊन काय मिळणार आहे त्याला?

लोणकरांचे विचारचक्र चहा घेऊन आलेल्या माणसामुळे थांबले. त्यांनी परत जाताना त्याला दार बंद करून घ्यायला सांगितले.  चहाचे दोन घोट पोटात गेल्यावर त्यांना सिगारेटची आठवण झाली. टीपाॅयवर त्यांनी पाकीट शोधले. ते खाली पडले होते. शेवटची सिगारेट त्यात होती. चहाचे घोट घेताना आणि सिगारेटचा धूर हवेत सोडताना त्यांचे विचारचक्र पुन्हा सुरू झाले. काही वेळात फोनची रिंग वाजली. अजयचाच फोन होता. त्यांनी घाईनेच फोन घेतला.

‘हं बोल अजय’

‘सर, गावित साहेब इथेच होते पोलिस स्टेशनात’

‘होते म्हणजे?’

‘आता ते डीएसपी साहेबांबरोबर कुठे तरी गेले आहेत घाईघाईने’

‘एसपी इथे आले आहेत?’

‘हो सर. दोन, तीन गाड्या होत्या पोलिस अधिकाऱ्यांच्या’

‘बरं, चेतनविषयी कोणी काही सांगतयं का, जरा प्रयत्न करून बघ’

‘केला सर मी प्रयत्न. पण मला हाकलून दिलं एका हवलदाराने. म्हटला जास्त चौकशा करशील तर आत टाकीन.’

‘थोडा वेळ तिथेच थांब. बाहेरून काही माहिती मिळतेय का ते बघ. तिथल्या हालचाली टीप. मी बोलवल्यावर इकडे ये’ लोणकरांनी अजयला सूचना दिल्या आणि फोन बंद केला.